Pas op!

Ik heb een "kletsbui", dus dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal. Als je geen zin hebt in zo'n end lezen, dan kom je vast al een heel eind met plaatjes kijken.

Gisteren heb ik eindelijk afgerekend met een enorm lastpak. De reden dat ik vorig jaar op scrapcursus bij Tessa ben geweest, was dat ik continu vastliep met een LO met foto's van William. De foto's zijn in april 2005 gemaakt, toen we net terug waren uit CenterParcs, waar hij me ten huwelijk had gevraagd. Het was prachtig weer, we waren echt net thuis, net verloofd en William zag dat de kiwi in onze afwezigheid ineens enorm uitgelopen was. De kiwi in de achtertuin is absoluut mijn grootste trots, dus hij zou hem goed verzorgen, ondanks dat hij het een onding vond (destijds). Toen hij daar zo stond, op een krukje in het zonnetje met zijn hoofd in de kiwi, zag ik een prima fotokans. Leuke hoek, mooi licht, mijn lievelingsplantje, mijn lievelingsmannetje en vlinders in mijn buik. Ik had zelfs al een titel bedacht. Het zou iets in de trant van "Ik met mijn hoofd in de wolken, jij met je hoofd in de kiwi" worden. En natuurlijk het hele verhaal erbij van dat we net verloofd waren en dat het mooi weer was en vlinders in mijn buik etc.

De scrapcursus is inmiddels bijna een jaar geleden, maar de LO was nog steeds niet af. Ik was er tijdens de cursus wel mee bezig geweest hoor. We hadden een les gehad over de "serendepity" techniek (snippers scheuren en weer bij elkaar plakken). Ik had een paar blokken gemaakt, maar nog kwam ik er niet erg uit. De LO werd veel te vol, ik kon het verhaal nergens meer kwijt. Dus het geheel is in onderdelen in het scrapalbum geschoven om door te kunnen met de volgende les. Maar iedere keer als ik het album pak, kijkt William me vanuit de kiwi met een brede grijns aan. Alsof hij me uitlacht, het lastpak! En omdat ik de foto's liever hun romantische, vrolijke en warme associatie laat behouden (ipv dattie me uitlacht), heb ik EINDELIJK de pagina in elkaar gezet.

De achtergrond was oorspronkelijk rood bedoeld, vanwege zijn t-shirt. Maar het werd zo'n donkere boel, dat het een beetje stemmige LO werd. Dus in een vlaag van briljantie (ahum) heb ik de foto's eens op groen gelegd. Rood met groen mag dan boerenfatsoen zijn, het bleek prima te werken op deze LO. Daarna heb ik nog een tijd geschoven met de foto's en de blokken. Gekeken of een spread (dubbele pagina) niet beter zou gaan. Dan had ik wel plek voor journalling, maar dan werd het juist weer zo kaal. Dus uiteindelijk heb ik het nu geplakt op de manier die ik tijdens de cursus ook al had uitgedacht. De titel is gewijzigd en met foamletters direct op de achtergrond geplakt. Het ideetje van het mizuhiki-garen van Judy op The Scrapbooklounche past hier natuurlijk prima bij. Het haalt net dat stijve van de indeling af. De cirkel op de grote foto is ook van mizuhiki gemaakt en met dubbelzijdige tape vastgezet. De draadjes die over de serendepity blokken heen en onder de kleine foto's door lopen, zijn een rood metallic, een groen verlopend en een effen groen draadje madeira-garen (voor kaartborduren/machineborduren). Ze zijn met plakband op de achterkant vastgezet, maar heel los, zodat het wat speels lijkt. De kleine foto's zijn er bovenop geplakt, dus die voorkomen dat het in een "boogje" gaat hangen.

Al met al is deze LO nu eindelijk af. Wat een opluchting! En het leuke is nog wel dat William gisteravond keek, zei dat het een heel leuke LO was geworden en dat het "nog leuke foto's ook" waren. En dat terwijl hij op het moment dat ik ze nam zat te sputteren dat hij niet op de kiek wilde en dat hij bij de eerste pogingen om er een LO van te maken continu liep te miepen dat het stomme kiekjes waren. Niets zo veranderlijk als mijn grote liefde ;-)

Laten we nog even in de achtertuin blijven (daar stond de kiwi, even mijn gedachtesprongetjes volgen graag) Will is daar alweer een poosje mee bezig. Hoewel we dit jaar de voortuin zouden doen ("Ja, nu écht."), moest de verzakking van de beekloop in de achtertuin eerst aangepakt worden. We zijn alweer heel wat weekjes verder. Eén van de onverwachte wendingen in het verhaal bleken de geïmpregneerde houten paaltjes te zijn die de berg zand moeten tegenhouden. Die zijn allemaal rot. Ja, het was echt geïmpregneerd hout, maar toch is het nu rot. Na lang wikken en wegen, hebben we nu een lading Tufa-stenen laten aanrukken om een steviger muurtje te bouwen. Nu maar hopen dat het vandaag heel goed tuinwerkweer wordt, want momenteel is dit mijn uitzicht op de tuin:

Op zich wel mooi, maar niet zo pontificaal voor mijn neus. Bovendien wil ik de beek wel weer eens horen kabbelen als ik op gestolen momenten van mijn koffie lurk op het terras. Geen mooier moment dan 's ochtends in het zonnetje een bakske op het terras met een kabbelend beekje, fluitende vogeltjes en drie katjes om je heen die vredig liggen te soezen. Banjer heeft zich wel goed aan de situatie aan weten te passen:

maar ik zou toch wel weer graag naar groen kijken in plaats van dit:

Nog even geduld aub zullen we maar zeggen.

Ondertussen neemt de spanning voor William toe, want die wil het eigenlijk vóór volgende week zaterdag af hebben, want dan viert 'ie zijn verjaardag. Je kunt mensen niet in zo'n puinhoop ontvangen (En ík dan? En bedankt maat!). Ik denk dat zijn planning niet zo heel erg realistisch is, maar ik zeg mooi niks. Ik hoop gewoon heel hard dat het gaat lukken. Misschien dat ik vandaag nog even van mijn troon stap om een handje te helpen, maar zeker is het niet. Ik moet nog ergens inspiratie zien te vinden voor de verjaarskaartjes van de tweelingzwager en die andere zwager. Altijd leuk hoor, de vierde juli, zucht-piep-steun...

O ja, voor wie zich afvraagt hoe het na twee jaar met de kiwi gaat:

Jawel! We hebben kiwi's dit jaar! Vorig jaar begon de kiwi -na enkele bedreigingen van mijn kant- wel te bloeien. Maar de combi hittegolf-noodweer scheen niet zo goed te werken met van die tere bloempjes:

Maar nu ben ik heel benieuwd. We hadden dit jaar echt een enorme zee van bloemen in de kiwi,

maar nu hangen er nog maar een stuk of 10 kiwi's in de boom. Dus we zijn wel een paar stapen verder dan voorgaande jaren. Ik hoop maar dat ze het volhouden. Duim even mee wil je?