OK. Hoe burgermuts kun je worden. Het is mijn tweede deeltijddag deze week. Op mij te wachten ligt 1) een berg stijk- en vouwwerk en 2) een huis dat hoooognodig gestofzuigd moet worden. En toch zit ik hier lekker in comfiekleren (m'n hubby moest eens weten) achter de PC een beetje in Erins blog te neuzen. Heel hard aan het negeren dat er twee uitgevallen katten achter me aan waaiden toen ik net mijn koppie koffie pakte...
Er zijn mensen die vinden dat ik te lang van stof ben. Ik ben één van die mensen. Schrijven is zoiets als een kletsbui hebben voor mij. En hubby, mammalief en Lisette kunnen je er alles over vertellen (vooral die kletsbuien dan). Waterval van woorden, eindeloos doorklaterend tot we weg moeten, buiten adem raken of het iemand EINDELIJK gelukt is een speld tussen de woordenstroom te krijgen.
Maar ik heb het blog van Erin Michele Lincoln ondekt. Zij is één van de bobo's bij Creating Keepsakes. Heb al haar video's bekeken op die site en ze komt heel sympathiek op me over. Heel normaal. Lees haar blog en je weet beter! Wat een berg humor heeft die Miep. En wat een berg met woorden! Toen ik een paar posts van haar had gelezen besloot ik terug te bladeren om te kijken wanneer ze met bloggen was begonnen. Dat was in maart 2005. Ben een volle week bezig geweest om alleen al die maand te lezen! Dus niemand hoeft mij meer te vertellen dat ik te lang van stof ben! Want haar blog is echt top. Er zijn maar weinig posts waarbij je niet minstens één keer van je stoel valt van het lachen!!! En als je daar dan een paar woordjes meer voor nodig hebt, who's counting?
Ik heb de afgelopen maand erg mijn best gedaan om mijn posts kort te houden. En ik wil er altijd een foto op hebben, gewoon omdat ik plaatjes kijken erg leuk vind. Het kort houden van mijn blog wil ik voornamelijk om niemand af te schrikken. Als je een maand niet gekeken hebt en je moet een week investeren om weer up-to-date te komen, dan schrikt dat geheid mensen af. Maar als ik zie hoeveel lol ik heb met het blog van Erin, denk ik dat ik me maar moet gaan richten op mensen zoals ik. Die het niet erg vinden om flink wat te lezen. En als je dan mijn leestempo hebt, ben je al gauw een week zoet. Nou en?! Kan ik in elk geval alles kwijt wat ik zeggen wil. Nooit meer afstandelijke tekstjes omdat het kort moet. Laat ik dat maar op mijn werk oefenen. Mijn blog is van mij en ik ben lang van stof. Dus mijn blog ook. Wat een bevrijding!
En nu we toch in de "ik ben de baas" modus zitten, hier een totaal ongerelateerd plaatje van de kaart waar ik een aantal dagen geleden over zat op te scheppen. De creatie van Lisette:
En nu ga ik aan april 2005 beginnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten