Weekend creaties

OK, de regen heeft het gedaan. Ik zat net mezelf op m'n kop te geven, dat ik nu toch echt aan het werk moet. Wassie hangen, beetje boel strijken, stofzuigen, bammetje eten, koffie leuten, boterhammetjes halen en nieuwe "blauwe tape". Maar nu komt zelfs Banjer naar binnen, want het is gaan gieten. Dus mag ik nog even blijven zitten om jullie alles te vertellen van de megaproductie van dit weekend.

Vrijdag zou ik met mam gaan sporten. Dat moet 's ochtends, want volgens de sportschool is het zomer. Het zomerrooster is er, nou de zomer nog :-) In elk geval, we gingen dus niet. Mam moest eigenlijk een verhuiskaartje maken en ik ging 's avonds naar een bruiloft. Dat kan ook niet zonder kaart. Dus we zijn aan het werk gegaan, maar niet op de loopband enzo. In mijn sportkleding een kaartje zitten brouwen. Veel beter zo. Dit is de trouwkaart geworden voor Will's neeffie:

De verhuiskaart is in onderdelen met m'n moeder meegegaan, maar het zal best goed gekomen zijn. William had 's middags vrij, dus bij mijn schoonouders heb ik nog snel de schoenendoos in elkaar gezet voor het schoenendozenlied op de bruiloft.

Het levensrecept kreeg ik van de moeder van Lisette, die het ook weer van iemand anders had. Ik weet dus niet wie het geschreven heeft, maar het klopt natuurlijk allemaal wel:

Levensrecept

Men neemt 12 maanden, ontdoet deze van akelige
gebeurtenissen, teleurstellingen en angsten.

Snijdt deze in porties van 30 of 31 stukken, zodat
de hoeveelheid precies genoeg is voor 1 jaar.

Iedere dag voegt men hier aan toe :
♥ 1 lepel humor
♥ 3 eetlepels optimisme
♥ 1 mespuntje onwankelbaar geloof

Het geheel werkt men af met 1 theelepel tolerantie,
enkele korreltjes geduld en 1 snufje plukverse tact.

De gehele massa wordt nu overgoten
met een flinke scheut liefde.

Nu het gerecht klaar is, kan men het nog garneren
met een klein takje begrip.

Men serveert dit gerecht dagelijks met vriendelijke
woorden en een stralende glimlach.

Leef smakelijk !

Lisette kwam zaterdag een rondje knutselen. Heb haar eerste twee creaties op de kiek, maar de laatste kwam er pas om tien uur 's avonds uit. Die heb ik dus even gemist met mijn camera. Jammer, want daar was ze het trotst op.

Zelf ook drie kaarten gemaakt, waarvan de laatste juist niet mijn beste werk was. Lisette en William hebben zich uitgeleefd op leuke benamingen: "Stijlvol", "Gedistingeerd", "Strak". Blijkbaar allemaal eufemismen voor "Dat ziet er toch niet uit, jôh!" En bedankt. Gelukkig bleef Wills sterkste wapen -"Hè, die is wel leuk voor je oma."- achterwege, dus ik denk dat ik 'em wel kan versturen. Moet ik alleen opletten dattie niet naar iemand gaat die dit blog wel eens bekijkt...

Zelf vind ik het niet mijn beste kaart ooit, maar zó erg issie nou toch ook weer niet? We gingen zondag naar het verjaarsfeestje van Anuradha's moeder, die werd 50. Dit kaartje knutselde ik zaterdag voor haar in elkaar. Het cadeau was twee bakken met lavendeltjes, dus daar paste dit kaartje wel leuk bij.

De eerste kaart die ik zaterdag maakte is voor mijn schoonmoeder. Die heeft het behoorlijk zwaar gehad vrijdag, met haar vent, die van mij en de andere tweelinghelft. Laten we zeggen dat de heren allemaal niet hun beste bui aan hadden. En als je ze dan bij elkaar zet, kan het soms heeeeeeel gezellig worden. Een gelukkig katje op een zelfgemaakte kaart is dan hopelijk het beste medicijn...

Rest mij nog mijn eigen ouders veel succes te wensen. Vandaag is hun eerste officiële vakantiedag en zie wat voor "stralend" weer het is. Hopelijk valt vandaag alles ineens en zijn we de komende vijf (!) weken van de regen af...Ik denk aan jullie en duim voor zonneschijn! En terwijl jullie lekker vakantie vieren, ga ik wel even een wassie hangen, beetje boel strijken, stofzuigen, bammetje eten, koffie leuten, boterhammetjes en nieuwe "blauwe tape" halen, plee poetsen en zo voort en zo weder.

Turbo trouwkaart

Toen ik vanochtend wakker werd, had ik helemaal geen zin om er uit te komen. Dat gebeurt wel vaker. Geen zin om naar mijn werk te gaan. Dus ik bleef nog even liggen, en nog even en, vooruit, nog heeeeel even. En toen was het al half. Om heel moet ik weg, kwart over op z'n laatst. Maar toen ik beneden kwam wist ik het weer: ik moest nog een trouwkaartje maken! Oeps. Onze systeembeheerder gaat morgen trouwen, dus het moest écht vandaag. En ik moest zo weg. Dus: stempels pakken, inkt, karton en dubbelzijdige tape. Hé, daar ligt een lintje en mijn nietmachine is ook ergens in de buurt. Een kwartiertje later had ik dit.

Echt waar, één kwartiertje. Waarom zit ik soms EEN.VOLLEDIGE.DAG aan één kaartje? Moet je kijken! Best leuk voor een verloren kwartiertje, toch? En ik was ook nog op tijd op mijn werk. En nou maar hopen dat dit weekend de turbo aan blijft. Moet morgen ook naar een bruiloft, maar niet naar die van de systeembeheerder. Een neef van William gaat de stap wagen. Wie duimt er mee voor mooi weer?

Lost planet = kompjoeter kwijt

Zo. Ik heb de kompjoeter weer lekker even voor mezelf. Ha! Da's wat er van komt als mannetje lief een nieuw spelletje koopt. Dan wordt het weer vechten om de kompjoeter. Maar dat geeft niks. Ik heb ook wat leuks gekocht, want onderweg naar het spelletje kwamen we o.a. langs Xenos, hihihi!



Dat roze ding is een beetje wazig en het maakte William bang. Die zag al zo'n mooi kleedje over de bank hangen, jak! Alsof hij mij moet vertellen dat zo'n roze kleedje vloekt bij onze oranje bank! Ik ben hier niet de kleurtechnisch uitgedaagde hoor! Maar goed, ik denk dat er vast wel wat oude foto's van mij bij te vinden zijn, van toen ik nog lief was. Het groene is van vilt en helemaal hip. Misschien wel voor een paar leuke kiwifoto's, of iets anders uit de tuin...


Omdat ik toch niet zo lang achter de PC kon, heb ik me maar toegelegd op een ATC-tje. Issie nie lief?



Het hondje en de achtergrondtekst zijn van Ready2Stamp, "love" is met een alfabet van Hero arts gestempeld en het hartje op de achtergrond is één van mijn vele koninginnedagvondsten van twee jaar geleden. Verder heb ik vorige week op een avondje een fatsoenlijk achterkantje gemaakt voor mijn ATC-tjes. Uiteraard oranje, wat anders?



Voor mams maak ik deze week ook nog zoiets, maar dan met groen. Ik vind dat ze eigenlijk roze moet hebben (ze is helemaal weg van Magenta, geloof me, da's echt heel errug roze!), maar ze wilde liever groen. Wordt aan gewerkt mam!

Baby...negen jaar...scooter

Ik ben op Italiaanse les. Nou ja, ik heb een Italiaanse collega die een poging doet mij zijn taal te leren. Deze collega was er alleen even drie weken tussenuit. Naar Italië natuurlijk. Maandag begint 'ie weer. Als hij dan achter zijn bureau kruipt, komt 'ie dit als eerste tegen:

:-)

De scooter was een soort bouwplaat van AH tijdens de hamsterweken. Ik heb de hamsters er maar afgelaten, want die ga ik een keer bij foto's van William gebruiken. Eigenlijk heb ik nog geen welkomstgroeten geleerd, behalve bongiorno, bon pomeriggio, buona sera en buona notte, maar een vertaalsite bracht uitkomst. "Sede benvenuta" betekent hopelijk "Welkom thuis".

Verder heb ik gisteren nog een kaartje gemaakt, maar die laat ik niet zien. Er bestaat een kans dat degene die 'em krijgt ook wel eens op dit blog kijkt. Al heb ik nog niet bedacht wie 'em krijgt :-) Zodra 'ie gepost is in de snailmail, zal ik 'em hier ook posten...

Toen ik gisteren thuiskwam lag er een geboortekaartje op tafel (ja, alwéér, ik weet het). Toen ik 'em openklapte schrok ik me wezenloos. Er kwam een enorme vlinder uitgevlogen, compleet met ratelende vleugels! William lag minstens een half uur in een deuk, de *^%&%*! Maar toen ik over de schrik heen was, kreeg ik wel allemaal leuke ideeën, dus die houden jullie nog even te goed. Het was overigens het geboortkaartje van het dochtertje van het broertje van Anuradha. Ze heet (ik pak hier het kaartje wel even bij) Sanjana Shania. We zijn er al op babybezoek geweest, dus ik hoef geen kaartje meer te sturen, toch? Staat een beetje raar.

En weet je nog dat zoete kattenkaartje voor mijn nichtje/bruidsmeisje? Ik kreeg gisteren een sms-je van haar: "Lieve Ilona, ik ben al 9, niet meer 8. Lieve groetjes, Nathalie" Ai...Ik weet zeker dat ik er twee namen onder gezet heb, maar ze hebben me door. William wéér in een deuk, maar die krijg ik nog wel. Die mag het sorry-kaartje gaan schrijven! En als 'ie weigert, weet ik al precies wat ik er in zal schrijven, ha!!!

Happy scrappy

Jawel, van het weekend gescrapt! Was ik wel van plan, maar je weet nooit of het lukt. Ik had een LO gepland met een foto van Will met een smile van oor tot oor en dan de tekst van "Don't worry, be happy" van Bobby McFerlin er naast. Dit is hem geworden:




Dat gebeurt me dus wel vaker. Ik neem me voor iets te maken, om vervolgens met iets totaal anders te eindigen. Maakt niet uit, ik ben tevreden. Mijn broer heeft de grote foto gemaakt en de kleine foto van de ambtenaar is door de fotografe gemaakt (zie link in Bruidsmeisje-post). De foamstickers van de smilies komen bij Action vandaan. De achtergrondvellen zijn van Creamotion, het gele cardstock heb ik op de beurs in Rijswijk gekocht (of het artspecially event, kan ook), de bloem is geloof ik van Xenos, het oranje komt van de koninginnendagmarkt :-) Het is ook een "eerste keer" LO, want ik heb er een rub-on (wrijfplaatje) van Karin Foster op gezet. Rechtsonder staat 'ie (Together forever), dat was precies de goede rectie op het antwoord/de titel. Het was even spannend, want ik had de hele LO klaar toen ik besloot dat die rub-on er nog op moest. Maar het ging perfect, geen centje pijn!


Voor de echte liefhebbers is hier de lap tekst die links op de lay out staat:


Vrijdag 23 juni 2006, tussen 15.30 en 16.00 uur in het oude stadhuis van Breda op de Markt.


De ambtenaar van de burgerlijke stand had een leuke manier ontwikkeld om huwelijken in te luiden. Geen zware speech over hoe moeilijk het toch allemaal is, of hoe mooi. Zijn toespraak was er één van een nuchtere Groninger met veel gevoel voor humor. Gelukkig maar, want we hadden ‘em van tevoren wel een beetje zitten knijpen.

Het was een beetje een rare kerel, die meneer Grijs. Toen hij een tijdje voor ons huwelijk op bezoek kwam, liet hij ons nauwelijks uitspreken en hij schreef ook niet bijster veel op. Halverwege een verhaal van William had hij ineens besloten dat hij er vandoor moest en stapte doodleuk op.

Op de dag zelf bleek dat we ons duidelijk voor niks zorgen hadden gemaakt, want hij had de zaal regelmatig plat met zijn droge humor. Helemaal geweldig.


Als bruidspaar gaat veel van de speech enigszins aan je voorbij vanwege de zenuwen, maar wat we allebei nog goed kunnen herinneren is het verhaal dat de ambtenaar als kleine jongen eens aan zijn vader had gevraagd of het nou wel zo leuk was, dat trouwen. Het antwoord van zijn vader? Ja, een huwelijk is leuk, mien jong, maar het duurt zo verrekte lang!"


Dus dat heb ik dit weekend uitgespookt. Weer een trouwpagina gemaakt. Het was sowieso een prima weekend, want zaterdag zijn we nog naar een bierbrouwer in België geweest. Ralph en Noortje (broer en schoonzus) hadden een bon voor een dagje uit en wij mochten mee. Prachtige locatie, leuke gids en volgens de heren ook prima bier. En ontzettend gezwijnd met het weer! Wat wil een mens nog meer?


Vandaag ook zulk weer zou leuk zijn...

Een dame van acht...

...verdient een leuk kaartje voor haar verjaardag, niet waar? Maar wat nou als de dame in kwestie negen blijkt te zijn geworden? Is deze kaart dan nog wel zo leuk?

Foutje bedankt! Oeps. Weet je nog dat schattige bruidsmeisje van die lay-out van een aantal dagen geleden? Die was op onze bruiloft zeven. Dus heb ik haar in haar kaartje van harte gefeliciteerd met haar achtste verjaardag. Ai. De kaart was al op weg toen ik er achter kwam dat ze net na onze bruiloft acht werd. Dus nu wordt ze negen. Helemaal fout. Misschien moet ik er nog maar een kaartje achteraan sturen dat ik me vergist heb. Voorlopig staan ome William en tante Ilona even niet meer op de rol als favouriete oom en tante, vrees ik...

Verder heb ik deze week nog een knutseldate met mijn moeder gehad. We zouden ATC-tjes gaan maken met Distress inkt. Resultaat van een hele middag hard werken:

Dit was het werk van mam, maar ik heb het ingepikt. Het zijn kleurenkaartjes van alle kleuren distress inkt die ze heeft. Altijd handig om te weten welke ze heeft en hoe ze op papier uitpakken. Ze heeft nog wel een kaart in aanbouw mee naar huis genomen. Zelf heb ik wel één ATC gemaakt, maar die is nog niet af. Laat ik dus lekker nog niet zien.

Verder weinig creatiefs te melden, maar het weekend is pas net begonnen, dus wie weet...

Pas op!

Ik heb een "kletsbui", dus dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal. Als je geen zin hebt in zo'n end lezen, dan kom je vast al een heel eind met plaatjes kijken.

Gisteren heb ik eindelijk afgerekend met een enorm lastpak. De reden dat ik vorig jaar op scrapcursus bij Tessa ben geweest, was dat ik continu vastliep met een LO met foto's van William. De foto's zijn in april 2005 gemaakt, toen we net terug waren uit CenterParcs, waar hij me ten huwelijk had gevraagd. Het was prachtig weer, we waren echt net thuis, net verloofd en William zag dat de kiwi in onze afwezigheid ineens enorm uitgelopen was. De kiwi in de achtertuin is absoluut mijn grootste trots, dus hij zou hem goed verzorgen, ondanks dat hij het een onding vond (destijds). Toen hij daar zo stond, op een krukje in het zonnetje met zijn hoofd in de kiwi, zag ik een prima fotokans. Leuke hoek, mooi licht, mijn lievelingsplantje, mijn lievelingsmannetje en vlinders in mijn buik. Ik had zelfs al een titel bedacht. Het zou iets in de trant van "Ik met mijn hoofd in de wolken, jij met je hoofd in de kiwi" worden. En natuurlijk het hele verhaal erbij van dat we net verloofd waren en dat het mooi weer was en vlinders in mijn buik etc.

De scrapcursus is inmiddels bijna een jaar geleden, maar de LO was nog steeds niet af. Ik was er tijdens de cursus wel mee bezig geweest hoor. We hadden een les gehad over de "serendepity" techniek (snippers scheuren en weer bij elkaar plakken). Ik had een paar blokken gemaakt, maar nog kwam ik er niet erg uit. De LO werd veel te vol, ik kon het verhaal nergens meer kwijt. Dus het geheel is in onderdelen in het scrapalbum geschoven om door te kunnen met de volgende les. Maar iedere keer als ik het album pak, kijkt William me vanuit de kiwi met een brede grijns aan. Alsof hij me uitlacht, het lastpak! En omdat ik de foto's liever hun romantische, vrolijke en warme associatie laat behouden (ipv dattie me uitlacht), heb ik EINDELIJK de pagina in elkaar gezet.

De achtergrond was oorspronkelijk rood bedoeld, vanwege zijn t-shirt. Maar het werd zo'n donkere boel, dat het een beetje stemmige LO werd. Dus in een vlaag van briljantie (ahum) heb ik de foto's eens op groen gelegd. Rood met groen mag dan boerenfatsoen zijn, het bleek prima te werken op deze LO. Daarna heb ik nog een tijd geschoven met de foto's en de blokken. Gekeken of een spread (dubbele pagina) niet beter zou gaan. Dan had ik wel plek voor journalling, maar dan werd het juist weer zo kaal. Dus uiteindelijk heb ik het nu geplakt op de manier die ik tijdens de cursus ook al had uitgedacht. De titel is gewijzigd en met foamletters direct op de achtergrond geplakt. Het ideetje van het mizuhiki-garen van Judy op The Scrapbooklounche past hier natuurlijk prima bij. Het haalt net dat stijve van de indeling af. De cirkel op de grote foto is ook van mizuhiki gemaakt en met dubbelzijdige tape vastgezet. De draadjes die over de serendepity blokken heen en onder de kleine foto's door lopen, zijn een rood metallic, een groen verlopend en een effen groen draadje madeira-garen (voor kaartborduren/machineborduren). Ze zijn met plakband op de achterkant vastgezet, maar heel los, zodat het wat speels lijkt. De kleine foto's zijn er bovenop geplakt, dus die voorkomen dat het in een "boogje" gaat hangen.

Al met al is deze LO nu eindelijk af. Wat een opluchting! En het leuke is nog wel dat William gisteravond keek, zei dat het een heel leuke LO was geworden en dat het "nog leuke foto's ook" waren. En dat terwijl hij op het moment dat ik ze nam zat te sputteren dat hij niet op de kiek wilde en dat hij bij de eerste pogingen om er een LO van te maken continu liep te miepen dat het stomme kiekjes waren. Niets zo veranderlijk als mijn grote liefde ;-)

Laten we nog even in de achtertuin blijven (daar stond de kiwi, even mijn gedachtesprongetjes volgen graag) Will is daar alweer een poosje mee bezig. Hoewel we dit jaar de voortuin zouden doen ("Ja, nu écht."), moest de verzakking van de beekloop in de achtertuin eerst aangepakt worden. We zijn alweer heel wat weekjes verder. Eén van de onverwachte wendingen in het verhaal bleken de geïmpregneerde houten paaltjes te zijn die de berg zand moeten tegenhouden. Die zijn allemaal rot. Ja, het was echt geïmpregneerd hout, maar toch is het nu rot. Na lang wikken en wegen, hebben we nu een lading Tufa-stenen laten aanrukken om een steviger muurtje te bouwen. Nu maar hopen dat het vandaag heel goed tuinwerkweer wordt, want momenteel is dit mijn uitzicht op de tuin:

Op zich wel mooi, maar niet zo pontificaal voor mijn neus. Bovendien wil ik de beek wel weer eens horen kabbelen als ik op gestolen momenten van mijn koffie lurk op het terras. Geen mooier moment dan 's ochtends in het zonnetje een bakske op het terras met een kabbelend beekje, fluitende vogeltjes en drie katjes om je heen die vredig liggen te soezen. Banjer heeft zich wel goed aan de situatie aan weten te passen:

maar ik zou toch wel weer graag naar groen kijken in plaats van dit:

Nog even geduld aub zullen we maar zeggen.

Ondertussen neemt de spanning voor William toe, want die wil het eigenlijk vóór volgende week zaterdag af hebben, want dan viert 'ie zijn verjaardag. Je kunt mensen niet in zo'n puinhoop ontvangen (En ík dan? En bedankt maat!). Ik denk dat zijn planning niet zo heel erg realistisch is, maar ik zeg mooi niks. Ik hoop gewoon heel hard dat het gaat lukken. Misschien dat ik vandaag nog even van mijn troon stap om een handje te helpen, maar zeker is het niet. Ik moet nog ergens inspiratie zien te vinden voor de verjaarskaartjes van de tweelingzwager en die andere zwager. Altijd leuk hoor, de vierde juli, zucht-piep-steun...

O ja, voor wie zich afvraagt hoe het na twee jaar met de kiwi gaat:

Jawel! We hebben kiwi's dit jaar! Vorig jaar begon de kiwi -na enkele bedreigingen van mijn kant- wel te bloeien. Maar de combi hittegolf-noodweer scheen niet zo goed te werken met van die tere bloempjes:

Maar nu ben ik heel benieuwd. We hadden dit jaar echt een enorme zee van bloemen in de kiwi,

maar nu hangen er nog maar een stuk of 10 kiwi's in de boom. Dus we zijn wel een paar stapen verder dan voorgaande jaren. Ik hoop maar dat ze het volhouden. Duim even mee wil je?