Het is niet goed

Hoe je weekend van lekker rustig en alleen maar leuke dingen in no-time om kan slaan, heeft Banjer gisteren laten zien. Het is niet goed met Banjer. Hij is de oudste van onze drie zwarte katers. Sinds 31 augustus 1998 is hij onderdeel van ons gezinnetje, maar het ziet er naar uit dat dat niet lang meer zo al blijven. Tewrijl hij nog 12 moet worden. Zaterdagochtend stonden we helemaal opgetut klaar om op autojacht te gaan toen Banjer ineens heel erg hard en doordringend begon te schreeuwen. Ik hoorde iets maar wist niet of dat nou bij ons was of dat het de baby bij onze buren was. Baby's en katten maken nou eenmaal vaak dezelfde geluiden. Het bleek toch bij ons van de eerste verdieping te komen. Ik riep Banjer en hij kwam meteen naar beneden. Op zich al raar, want hij luistert meestal niet zo best. Hij stond me aan te staren in de deuropening en schreeuwde weer. Twee keer een heel harde mauw. Dat is niet goed. William en ik zeiden het nagenoeg tegelijk.

William probeerde Banjer gerust te stellen terwijl ik de reisbak haalde. Even gebeld welke dierenarts dienst had en gelukkig was het iemand waar we al eens eerder zijn geweest. We mochten meteen komen, zodra er een gaatje was konden we dan meteen geholpen worden. Tien minuten later zaten we te zenuwpezen in de wachtkamer. Ik dacht dat het wel los zou lopen. Banjer had wat rare diaree en zat veel bij de bak vanochtend, dus waarschijnlijk zit er gewoon iets dwars. Kwestie van kijken wat er dwars zit en hoe we het er uit krijgen en "we're good to go".

Niet dus. De dierenarts in kwestie is een heel lieve man die enorm goed oplet hoe mensen reageren op wat hij zegt en doet. Toch nam hij termen als "tumor" en "kijkkoperatie" in de mond. Ik schrok me rot. Banjer kreeg een spuitje om de persdrang tegen te gaan en een spuitje met een pijnstiller en antibioticum. Zo zou hij in elk geval dit weekend wat tot rust kunnen komen. Als het niet veel beter ging, dan moesten we ons maandag meteen bij onze eigen dierenarts melden.

We gingen naar huis met Banjer in zijn bakje. En nu? Hoe kan dit nou. Moeten we ons zorgen gaan maken, of waait het wel weer over? We maakten ons grote zorgen, want de krachttermen van de dierenarts waren aangekomen. Zonder nadenken belden we een vriend die er meer van weet. Die kon ons ook niet geruststellen, maar wilde wel graag naar Banjer kijken. Om en heel lang verhaal kort te maken zijn we nu heel veel mensen dankbaar dat ze ons zo goed geholpen hebben.

Maar alle goede zorgen ten spijt, ziet het er niet naar uit dat het nog goed komt met Banjer. Hij bleek een flink gezwel in zijn buik te hebben. Zeer waarschijnlijk op een lymfknoop met wellicht ook een begin van uitzaaiing naar de nieren. Van alle opties die geboden kregen hebben we de enige juiste (fix 'em maar en dan gaat 'ie weer mee naar huis om gewoon 26 te worden) niet gehad. Na veel wikken en wegen hebben we nu een prednizonpatiëntje in huis die een aantal dagen moet wachten op de uitslag van de dunnenaaldbiopsie. En twee aangeslagen personeelsleden (katten hebben nou eenmaal geen baasjes) die tegen beter weten in hopen dat er uit komt dat er gewoon een ontstekinkje zit dat zo verholpen is...

Uiteraard heeft meneer de hele nacht op ons bed mogen liggen. Heeft 'ie dan ook gedaan. Om zes uur vanochtend werd ik wakker en riep hem. Hij lag aan het voeteneinde, maar kwam meteen tegen mijn borst liggen toen ik riep. Heerlijk spinnen en kroelen alsof er niks aan de hand was. Toen ik er uiteindelijk uit ging, kwam hij ook naar beneden. Meteen naar het kattenvoer. Mooie boel. Heeft die arme stakker zo'n honger, mag 'ie maar kleine beetjes eten. Het is de prednizon die hem zo hongerig maakt, dus we moeten oppassen. Desalniettemin ben ik blij dat hij zich weer een stuk beter lijkt te voelen dan gisteren. Maar het is niet goed...