Dagje spelen

Banjer voelt zich gelukkig al weer een stuk beter (dank je voor je reactie Marijke en natuurlijk iedereen voor alle reallife reacties, helpt allemaal heel veel!). Vanochtend speelde hij al met de weerspiegeling van het licht op de keukenvloertegels en vanmiddag zat hij Gizmo alweer achterna. Hij kijkt al weer wat gelukkiger uit zijn oogjes, maar dat is morgen misschien wel over. Omdat onze katten ook naar buiten gaan, kan ik zijn ontslasting niet goed in de gaten houden. Dus morgen moet hij een HELE DAG binnen blijven. Offie ons dat ooit zal vergeven???

Vanochtend kwam onverwachts mijn vader langs om even naar de patiënt te kijken. William had hem gisteren verteld wat er was gebeurt terwijl hij en mam even een weekendje weg waren. Ik denk dattie goed geschrokken was, zo lief!

Hoewel Banjer al beter in zijn hum komt, weet ik dondersgoed dat ik er rekening mee moet houden dat we hem niet zo lang meer bij ons zullen hebben. Kwestie van dagen of weken, dat was het vonnis zaterdag. Donderdag of vrijdag krijgen we de uitslag van de biopsie, dus tot die tijd kan ik nog doen of het allemaal goed komt. Maar om mezelf niet teveel om de tuin te leiden, heb ik bedacht dat ik voortaan elke dag een foto zal maken van Banjer. Wellicht dat dat een mooie manier is om alvast wat afscheid te nemen. Tastbaar voor als ik er straks weer aan toe ben. Tuurlijk heb ik al meer foto's van hem dan gezond te noemen is, maar dat doet er niet toe. Zijn gekke kale hangbuikje, geschoren vanwege de echo, moet toch ook op de kiek. Of maak ik het afscheid nu alleen maar nodeloos pijnlijker? De tijd zal het leren, helaas...

Een andere uitdaging voor de komende tijd is ook om de andere twee katers niet teveel te verwaarlozen. Zij zijn er ook nog. Maar de lieflijke blikken die ik van ze krijg geven me ook niet de kans om ze te vergeten. Hoe vind je Gizmo in zijn mandje dan? Ik vind het net zo'n chagrijnige paashaas!





Maar goed, Banjertje speelt dus weer. Hoog tijd dus om zelf ook weer te gaan spelen. Samen met Dorith mocht ik vandaag met Tessa mee naar de Knallende Karsdagen. Bij Regina Krooswijk (die van die leuke boekjes) een Make en Take gedaan, met oliepotloden en geurloze terpentine aan de slag geweest, maar topstuk van de dag (letterlijk volgens Dorith) was Tim Holtz die daar demo's aan het geven was alsof hij hier elke dag is. Wat een ongelooflijk sympathieke gast is dat! Had ik echt niet verwacht, omdat ik hem een beetje anders vond overkomen in zijn demo video's enzo. Maar voor het eggie is hij echt een supercole kerel. En wat een partij met energie en wat weet hij iedereen toch te inspireren! Hij heeft mijn boek (Distressables 1) gesigneerd, dus ik voel me helemaal trots! Helaas bleek zojuist dat bijna al mijn foto's enorm bewogen zijn. Balen!!!! Zag al wel dat Tessa's foto's beter waren, dus ik heb nog hoop dat het goed komt. Wel balen dat we de foto met Tim zelf met mijn toestel hebben gedaan...


Alhoewel, het had ook wel voordelen. Omdat op het schermpje al te zien was dat de foto's niet scherp waren, hebben we drie pogingen gedaan. Dus drie keer met onze armen om Tim heen, je kunt het slechter hebben {Hier een ondeugend giecheltje van Dorith}!

Ben nu helemaal kapot. Na thuiskomst ben ik nog de sleutel af gaan geven bij Ralph en Noortje, een loempiaatje wezen halen voor mijn ventje en toen nog nagekletst met Lisette en mam over deze speciale dag en mijn speciale katje. Ik ga nu moe maar gelukkig en ietwat weemoedig naar mijn bedje...

Het is niet goed

Hoe je weekend van lekker rustig en alleen maar leuke dingen in no-time om kan slaan, heeft Banjer gisteren laten zien. Het is niet goed met Banjer. Hij is de oudste van onze drie zwarte katers. Sinds 31 augustus 1998 is hij onderdeel van ons gezinnetje, maar het ziet er naar uit dat dat niet lang meer zo al blijven. Tewrijl hij nog 12 moet worden. Zaterdagochtend stonden we helemaal opgetut klaar om op autojacht te gaan toen Banjer ineens heel erg hard en doordringend begon te schreeuwen. Ik hoorde iets maar wist niet of dat nou bij ons was of dat het de baby bij onze buren was. Baby's en katten maken nou eenmaal vaak dezelfde geluiden. Het bleek toch bij ons van de eerste verdieping te komen. Ik riep Banjer en hij kwam meteen naar beneden. Op zich al raar, want hij luistert meestal niet zo best. Hij stond me aan te staren in de deuropening en schreeuwde weer. Twee keer een heel harde mauw. Dat is niet goed. William en ik zeiden het nagenoeg tegelijk.

William probeerde Banjer gerust te stellen terwijl ik de reisbak haalde. Even gebeld welke dierenarts dienst had en gelukkig was het iemand waar we al eens eerder zijn geweest. We mochten meteen komen, zodra er een gaatje was konden we dan meteen geholpen worden. Tien minuten later zaten we te zenuwpezen in de wachtkamer. Ik dacht dat het wel los zou lopen. Banjer had wat rare diaree en zat veel bij de bak vanochtend, dus waarschijnlijk zit er gewoon iets dwars. Kwestie van kijken wat er dwars zit en hoe we het er uit krijgen en "we're good to go".

Niet dus. De dierenarts in kwestie is een heel lieve man die enorm goed oplet hoe mensen reageren op wat hij zegt en doet. Toch nam hij termen als "tumor" en "kijkkoperatie" in de mond. Ik schrok me rot. Banjer kreeg een spuitje om de persdrang tegen te gaan en een spuitje met een pijnstiller en antibioticum. Zo zou hij in elk geval dit weekend wat tot rust kunnen komen. Als het niet veel beter ging, dan moesten we ons maandag meteen bij onze eigen dierenarts melden.

We gingen naar huis met Banjer in zijn bakje. En nu? Hoe kan dit nou. Moeten we ons zorgen gaan maken, of waait het wel weer over? We maakten ons grote zorgen, want de krachttermen van de dierenarts waren aangekomen. Zonder nadenken belden we een vriend die er meer van weet. Die kon ons ook niet geruststellen, maar wilde wel graag naar Banjer kijken. Om en heel lang verhaal kort te maken zijn we nu heel veel mensen dankbaar dat ze ons zo goed geholpen hebben.

Maar alle goede zorgen ten spijt, ziet het er niet naar uit dat het nog goed komt met Banjer. Hij bleek een flink gezwel in zijn buik te hebben. Zeer waarschijnlijk op een lymfknoop met wellicht ook een begin van uitzaaiing naar de nieren. Van alle opties die geboden kregen hebben we de enige juiste (fix 'em maar en dan gaat 'ie weer mee naar huis om gewoon 26 te worden) niet gehad. Na veel wikken en wegen hebben we nu een prednizonpatiëntje in huis die een aantal dagen moet wachten op de uitslag van de dunnenaaldbiopsie. En twee aangeslagen personeelsleden (katten hebben nou eenmaal geen baasjes) die tegen beter weten in hopen dat er uit komt dat er gewoon een ontstekinkje zit dat zo verholpen is...

Uiteraard heeft meneer de hele nacht op ons bed mogen liggen. Heeft 'ie dan ook gedaan. Om zes uur vanochtend werd ik wakker en riep hem. Hij lag aan het voeteneinde, maar kwam meteen tegen mijn borst liggen toen ik riep. Heerlijk spinnen en kroelen alsof er niks aan de hand was. Toen ik er uiteindelijk uit ging, kwam hij ook naar beneden. Meteen naar het kattenvoer. Mooie boel. Heeft die arme stakker zo'n honger, mag 'ie maar kleine beetjes eten. Het is de prednizon die hem zo hongerig maakt, dus we moeten oppassen. Desalniettemin ben ik blij dat hij zich weer een stuk beter lijkt te voelen dan gisteren. Maar het is niet goed...

Updeetje

Vandaag een beetje een maf dagje. Auto naar de garage voor de 90.000 km beurt (nou ja, inmiddels al de 92.000) gebracht. Normaal lieten we het onderhoud in Bergen op Zoom doen, waar we de wagen gekocht hebben, maar daar is de verkoper die we een beetje kenden weg. Mooie kans om het wat dichter bij huis te zoeken.

Dus hier in het dorp de wagen weggebracht. Nee, ik kreeg geen auto mee, want die hadden ze niet meer. Had ik wel even vooraf moeten melden en daar zijn kosten aan verbonden hoor. Dat weet ik wel, maar in Bergen kreeg ik zonder vragen gelijk een nieuwe Ceed mee als ik dat wou...Begint dus nog niet zo best.

De verkoper vond ik ook al niet zo heel erg aardig overkomen. Toen ik belde voor de afspraak was 'ie heel knorrig en verbond me direct door met het lagere volk achter de receptiebalie. OK, kan. Nu kwam ik er voor het eerst binnen en liep naar de eerste balie die ik kon ontdekken tussen alle blinkende blikken. Was waarschijnlijk weer Knorretje, want toen ik zei dat ik de auto kwam afgeven werd ik naar de andere balie "daar in de hoek, gewoon even heen lopen" gesommeerd. OK. Lomp van hem, want we zitten te overwegen een nieuwe Picanto te gaan kopen. Niet bij hem als 'ie zo doet hoor! Ik hou toch al niet zo van autoverkopers, dus ben ik toch al snel geneigd niet zo positief over die mannen te zijn. Deze was ook weer zo steriotiepies. Eind vijftig, grote smile en poeslief "Goedemorgen mevrouw!" alssie denkt dat je wat komt kopen, maar nors wijzend vingertje en "je moet daarheen" als je gewoon voor onderhoud komt. Ik dacht dat garages juist liepen op onderhoud? Ach ja, geen energie meer aan verdoen maar.

Vanmiddag heeft Wil een halve dag vrij. Want zijn tweelingbroertje wilde een dagje shoppen in Breda. En lekker uit eten vanavond. Nou, vooruit dan maar. Moest wel míjn broer afzeggen, dus da's ook weer niet best (sorry broertjelief...). We zouden samen naar de kapster gaan, want die is heeeeeel erg vervelend gevallen. Arm uit de kom, 112 bellen, uren op eerste hulp wachten zonder pijnmedicatie en vervolgens in een soort dwangbuis gezet zodat de arm niet weer uit zijn kommetje kan. Pijnlijke business lijkt me. Maar goed, dat halen we nog wel een keertje in dan.

Verder gaat alles zijn gangetje hier. De crop was druk maar gezellig. Heb de LO van de voorgaande crops ook afgemaakt (de haloween en de kerst), dus ik was alvast opgewarmd voor we goed en wel bij Tessa kwamen. Foto's volgen nog als ik er zin in heb. Vergeten om tijdens de crop foto's te maken, dus ik ga aan Tessa vragen of ik die van haar mag hebben. Heb een spread ingezet met foto's van Center Parcs in juni vorig jaar. Ten waren we er samen met Pieter, waar we in Maart ook weer mee naar cp gaan. De foto's waren van het eten, dus inmiddels heb ik er al weer heeeel veel zin in! En ik ben niet de enige, haha. William vroeg met een hand op zijn maag ook meteen wanneer we weer gingen ;-)

Heb trouwens dit jaar EINDELIJK een valentijnscadeautje van mijn hubby gekregen. Na een aantal maanden van hints (het hoeft niet duur te zijn, iets zelfgemaakts, of elfgekookst vind ik heel leuk hoor), is het dan toch eindelijk gelukt! Joepie!!! Hij bleek wat besteld te hebben via internet en was nogal bedroefd dat het niet op tijd bezorgd werd, terwijl hij het zondag al besteld had... Maar goed, gisteren kwam het dan eindelijk aan. Stel je de situatie even voor: ik kom om 0.00 uur thuis van een lange werk- en cursusdag. William ziet heeeeel erg wakker te wachten tot ik zijn cadeautje openmaak. "Weet je het echt niet?" "Nee, ik heb geen idee." "O" (lees, nou, je kan toch wel een keertje raden). Eenmaal uitgepakt blijkt het een CD te zijn met heeeeeel er prettige plaatjes erin:



Als dat geen liefde is....Maar eerlijk is eerlijk, ik had onder het tv kijken een keer gezegd dat we dat album toch eigenlijk wel in huis moesten hebben. Het is de speciale uitgave van Thriller van Michael Jackson, compleet met DVD met clips. Kan niet wachten om die te zien...

Vervolgens moest de CD mee naar boven om bij het slapengaan te luisteren. Ik weet niet of je de muziek een beetje kent, maar op "Bead it, just bead it!!!" is het wel een beetje ongemakkelijk insoezen...Mannen....

Story of life / circle of life

Oei. Nou heb ik dat "ik ben zo zielig" berichtje wel erg lang laten staan. Inmiddels ben ik al lang niet meer zo zielig hoor. Die arme man van mij is al wel een hele week ziek thuis...Dus we kunnen vandaag heel romantisch saampjes op de bank Lord of the rings deel 3 kijken, compleet met gesnotter en gesnuif. Zal een lakentje voor hem wegleggen met al die emoties, hahaha!

De afgelopen weken waren trouwens een beetje maf. We kregen van Heleen en Jürgen een wel heel erg leuk bericht: ze gaan trouwen! Drie hoeraatjes voor het aanstaande bruidspaar. Hoera (x3)!!! Echt super leuk. Het aanzoek was heel romantisch op het strand met de lievelingsauto van Heleen, een oldtimer Kever. Dat schreeuwde natuurlijk om een felicitatiekaartje:



De kever is van een tekening die iemand op internet had gezet. Lang leve Google Afbeeldingen zoeken ;-) Ik heb hem geprint, in lagen uitgeknipt en er van stevig karton een malletje van gemaakt. Achteraf maar goed ook, want de auto op het kaartje is de tweede kever die ik gemaakt heb. De eerste was niet zo mooi geworden omdat ik met zwarte doodelstift de contouren had aangegeven van de deuren enzo. Weg romantische uitstraling! De wielen heb ik geponst uit heel dun leer en met de suede kant naar boven opgeplakt. Geeft de kaart een beetje aaibaarheid ;-) Het leer is overigens van mijn buideltasje die ik (toen die dingen nog mochten, mode-technies gesproken) heel veel droeg op vakantie en tijdens zomerkampen van scouting. Het linkerhartje op de deur is gestempeld (Scrappy Cat) en uitgeknipt en het knoopje ernaast is van Artemio. Het bruine velletje op de achtergrond is uit zo'n designvelletjesblokje van Avec (van Lisette gekregen, da's dus weer leuk, want Lisette, Heleen en ik kennen elkaar nog uit de Belastingdienstijd, we zijn gezamelijke vriendinnen).

De hele happening wordt waarschijnlijk in maart 2009 gevierd, maar ik heb er nu al zin in. Ben zo benieuwd naar de jurk en het pak, de ringen, de kaart, de bedankjes, de locatie, de rest van de familie in hun zondagse kleren, de hele rattaplan. Zo grappig dat er ineens ook weer van alles van mijn eigen bruiloft omhooggeborreld komt. Happy thoughts zijn altijd leuk. Eens kijken wat voor irritante stukjes we gaan instuderen voor het feessie {yep, daar is mijn evil twin weer}.

Maar er was ook minder leuk nieuws. Een vriendin van mijn moeder is ineens overleden. Dat was echt heel erg schrikken. Van niks aan de hand, feestje voor d'r 50-jarige bruiloft plannen, lekker kaartjes maken naar hartstikke dood. Als er iemand vitaal was (ja, ik typte dus al "is", maar dat kan dus niet meer), was zij het wel. Piet en Ria waren voor mij zo'n mooi voorbeeld van hoe ik samen met William oud wil worden. Gewoon ieder zijn ding, maar wel graag samen en veel op reis. Ik vond het raar dat ik zelf zo geschokt was. Ik kende haar wel, maar het is niet zo dat ik heel veel contact met haar had. Gewoon een kerstkaartje en een verjaardagskaartje. Maar nu niet meer dus. Zat ik vorige week vrijdag ineens op een crematie. Arme Piet, ik hoop dat hij zich zal redden de komende tijd...

Terug naar leuker nieuws. Morgen is het weer vrijdag, maar dan wel één met een superleuke invulling. Bij Tessa is het de hele maand februari gratis croppen. Dat kost normaal €7,50, maar speciaal om het eens uit te proberen is het deze maand dus voor noppes. Kwam Tessa ineens met het idee of ik mijn moeder niet eens mee wilde nemen naar een crop. Ik had mijn bedenkingen, omdat mam (hoi mam) toch veel liever kaarten maakt dan scrapbookt. Maar da's natuurlijk eigenlijk onzin, want croppen is gewoon lekker hobbyen bij Tessa in de zaak. Je kunt dus ook lekker kaartjes maken als je daar zin in hebt. En Tessa heeft een aantal bakken met stempels staan. Daar zitten er veel van Hero Arts in, je weet wel, mijn mams favoriete stempelmerk. Dus mam, jij vermaakt je vrijdag wel hè? En zo kwam het balletje te rollen. Uiteindelijk gaan we nu vier dames sterk die kant op morgenmiddag, want Noortje en Lisette komen ook. Marijke ken ik van Tessa's forum en ze heeft beide stempelcursussen gevolgd. Die komt samen met haar moeder Ellen, dus dat wordt hartstikke gezellig, dat staat al vast.

Maar goed, het is pas donderdag. Ik heb morgen lekker vrij genomen, want mijn collega wou niet ruilen met haar dagen. Die schijnt naar één of andere crop te moeten. Dus mijn werkweek zat er gisteren om 23.45 al weer op ;-)

Onder het weer

Geen foto's in deze post. Heb ik geen zin in. Zo. Lekker duidelijk toch? Ik geloof dat ik toch een keertje uit moet zieken. Heb vannacht William heel de nacht wakker weten te houden, maar dan niet op de spannende manier waar mannen graag van dromen. Meer op de snotter-piep-uche-uche manier...Gizmo heeft dapper geprobeerd bij me te blijven liggen, maar na de driehonderdvijfenderigduizendste keer omdraaien had die het ook wel even gehad met mij...

Dus nu zit ik hier heel zielig achter de PC te snotteren. NIEMAND HOUDT VAN MIJ-IJ. BOEHOEHOE!!!!!! Heerlijk, eindelijk ziek, ik mag zielig doen. Ben benieuwd of ik ziek genoeg ben om onder de was uit te komen dit weekend....Tis maar goed dat hubbydear mijn blog niet leest {hier mijn sinistere lachje}!

Ik ga mijn neus maar weer eens snuiten....