Hibiscus

Volgens mij heeft de hibiscus ook goede voornemens dit jaar...

We kregen hem een paar maanden terug van mijn schoonvader mee. Die wilde ineens zijn voortuin leeg hebben om er grind te zaaien. Ik vond hun hibiscus altijd zo mooi. Ik kon ‘em krijgen. Er was een stek geweest en die werd met een onbehouwen zwaai in een pot gekwakt. Hier neem mee. Het modderig geval in mijn net gestofzuigde auto. Zucht. Thuis werd de pot met de klont met wortels in de achtertuin geparkeerd. Ik zou hem wel planten als ik er aan toe kwam.

Dat bleek nog een paar weken te duren. Arme hibiscus. Hij ging er met de dag slechter uitzien. Zo’n hoopje sla dat je onder in de groentela tegenkomt een paar weken nadat je een zijn buitenste blaadjes had genuttigd. Toen een aantal blaadjes dreigden het zinkende schip te verlaten, kon ik het eindelijk niet meer aanzien. Ik roeide wat van mijn lelies uit om plaats te maken voor die armzalige sprietjes die ook nergens om gevraagd hadden. Als dank ging hij dood.

Maar de winter was in aantocht en de takjes zaten me niet op mijn rug. Hier en daar een lullige opmerking van familieleden met groene vingers negerend, liet ik de takjes maar gewoon met rust. Dat zien we in het voorjaar dan wel weer hoor.

En wat schetst mijn verbazing? Net na oud en nieuw loopt hij uit! Toegegeven, we hebben ook nog echt geen winter. Maar een hibiscus is toch eigenlijk zo’n geval uit de tropen? En nu gaat ‘ie hartje winter uitlopen. Raar geval. Maar ik vind het best. Eens kijken wie er nou nog durft te zeggen dat ik geen groene vingers heb!