Ze loopt!

Ons meisje loopt! Echt waar. Eindelijk. Ze kan al heel lang heel goed staan. Los. Het is een vaak gezien filmpje dat ze voor ons afspeelt: voeten bij elkaar, handen ervoor op de grond, kont omhoog en met gespreide armen richt ze zich dan op. Dit probeerde ze overal. Op de grond, maar al gauw ook in de bank, in haar eetstoeltje (niet handig) en in d’r bedje. En ze werd er steeds beter in. Stond heel stevig. Maar ik roep al zeker drie weken dat “het nu elk moment kan gebeuren”. Ze kijkt je aan als ze staat en je ziet haar denken, zal ik? Maar steeds gaat ze dan -zeer beheerst- toch door haar knietjes, om al kruipend of kontschuivend haar weg te vinden. Tot gisteren. Toen stond ze weer en net iets te ver van de tafel om hem te pakken en als loopsteuntje te gebruiken. William zat op de bank en zag haar kijken, ik stond vlak achter haar en zag de twijfel in haar houding. Ik ging vlug een flinke stap opzij en begon haar enorm enthousiast aan te moedigen. En wat denk je? Twee stapjes! Heel voorzichtig, maar ik zag ze echt. En William had ze op de foto! Ik begon toch een beetje te twijfelen, maar ze genoot van alle aandacht. Inmiddels was ook haar broer helemaal gefocust op haar aan het letten. En William zette de camera over op filmen. En wat denk je? Ze deed het gewoon nog een keer! En dus kon ik op het filmpje terug zien dat het geen “wishfull seeing” was. Ze loopt.

Naar verluid deed ze later die dag ook wat stapjes op het verjaarsfeestje van Romy, een zwemvriendinnetje van Lars. Ik heb ze niet gezien. Toen ik vanmiddag verslag deed aan mijn schoonmoeder van het evenement, kreeg ik het te horen van die stapjes. Ik zat te klagen dat ze het bij die vier stapjes had gelaten. Ik ben niet van de meest geduldige soort. En wat denk je? Vlak voor het avondeten stond ze in de keuken. William stond in de kamer zo’n twee meter bij haar vandaan.” Kom maar,” zei ‘ie en ging door zijn knieën. Meestal volgt ze zo’n voorbeeld dan, dus ik riep gauw dattie moest gaan staan. En ze ging ook weer omhoog. En liep naar pappa! Zestien stappen, yes sir! Lars was inmiddels naast zijn vader gaan staan om met een enorm trots koppie zijn zus te bewonderen. Hij ving haar op en gaf haar een dikke knuffel. Wat een moment! Ik stond met tranen in mijn ogen. Watje, dat wordt je van kinderen. Gelukkig heeft Lars mijn manier geërfd om met emoties om te gaan: humor. Hij riep na zijn knuffel met zijn zusje dan ook vrolijk: “En nu leren springen”. Rustig aan jongen, alles op zijn tijd hè. Dit was al een hele sprong vooruit hoor. ♥